○ Chapter Three ○

Kean

Czekałem na jej powrót skubiąc trawę.

Czułem coś do niej.

Coś mocnego, trwałego i teraz bolesnego.

Możliwe, że ona tego nie czuła, że to tylko moje wymysły ale z drugiej strony przybiegła mi na pomoc. Tylko ona. Jedyna.

Po jakiejś godzinie dało się słyszeć kroki.

Wstrzymałem oddech ale kiedy zobaczyłem jej brązowe włosy wyjrzałem z kryjówki.

-Jesteś.

Usiadła obok mnie z małym słoiczkiem w ręku.

-Zdejmij koszulkę.

Spojrzałem na nią.

-Mam Ci wsmarować maść przez materiał? -  zapytała z drwiną ale w jej oczach widać było przebłysk rozbawienia.

Posłusznie pozbyłem się t-shirtu i rzuciłem go na pobliskie krzaki.

Wbiła wzrok w rany.

-Coś nie tak?

Z ran przeniosła spojrzenie na oczy.

-Będę musiała wyjąć kulę.

Pokiwałem powoli głową.

-Rób co musisz..

Przysunęła się i nachyliła nad raną postrzałową.

Włosy spadały jej na twarz więc co chwila zakładała je sobie za ucho.

-Będzie bolało... -  spojrzała nagle na mnie

-Wytrzymam.

Pokiwała głową i wyjęła z kieszeni koszuli szczypce oraz waciki i chusteczki.

Przejechała wacikiem po ranie i zabrała się do usuwania pierwszej z kul.

Kiedy szczypce znalazły się w moim ciele wierzgnąłem.

-Nie ruszaj się. -  skarciła mnie

Zmusiłem się do spokoju kiedy zimny metal szukał pocisku.

Po jakichś pięciu minutach odsapnęła i wyjęła zakrwawioną kulkę.

Odłożyła ją na chusteczkę, odkaziła szczypce i ponowiła operację z drugą z ran.

Wierzgnąłem na nowo, ta rana była głębsza i bardziej bolała.

-Jest. -  wyjęła kulkę i odłożyła obok pierwszej.

-Dziękuje.  -  zmusiłem się do cierpkiego uśmiechu

Przetarła dłonie chustką i odkręciła dekielek słoiczka.

Nabrała maści na palce i zaczęła wcierać w nabrzmiałe miejsca.

-Lepiej?

Przytaknąłem.

Uśmiechnęła się delikatnie ocierając czoło.

Oblizałem spierzchnięte wargi.

-Jesteś spragniony?

Nie czekając na odpowiedź sięgnęła za siebie.

W ręku trzymała bukłak wypełniony wodą.

Przystawiła mi brzeg do ust i zaczęła wlewać ciecz do gardła.

Przełknąłem i przetarłem wargi wierzchem dłoni.

-Wyglądasz na zasmuconą, co się stało? -  spytałem widząc jak oczy zasnuwa jej smutek.

-Nic.- zbyła mnie wcierając kolejną warstwę maści.

Kiedy skończyła chwyciłem ją za dłoń.

-Powiedz mi.

Odwróciła ode mnie wzrok.

Ścisnąłem jej dłoń zachęcająco.

-Ojciec.  -  tylko tyle powiedziała, ale to mi wystarczyło bo wszystko zrozumiałem

-Nie przejmuj się nim. Coś Ci zrobił?

Zaprzeczyła kiwając głową.

Podniosłem się z trudem.

-Na pewno?

Spojrzała na mnie marszcząc brwi.

-To nie jest twoja sprawa.

Wstała i otarła dłonie.

-Pójdę już.

Nie odezwałem się.

Ruszyła do bramy wolnym krokiem.

-Wiem, że coś Ci zrobił.

Przystanęła.

-To sprawa moja i mojej watahy. Nie twoja.

-Teraz też moja.

-A to dlaczego?

-Bo to z mojej winy.

Prychnęła.

-Żegnaj.

-Do zobaczenia.

Przeszła na swój teren i zniknęła w zaroślach.

Rosa

-I jak? - Murie wyrosła przede mną

-Normalnie. Odpoczywa.

Spojrzała na mnie tym przenikliwym spojrzeniem.

-Źle potraktowałaś dzisiaj Serr'a. On się martwi.

Westchnęłam głośno.

-Nie prosiłam go o to.

-Co ty ze sobą robisz? Albo raczej co ten obcy z tobą robi?

Zmarszczyłam brwi.

-Możesz w końcu przestać?!

-Mam przestać mówić prawdę? -  złapała mnie za ramię - Sama to dojrzyj.

-Ubzdurałaś sobie coś. Nie chcę tego słuchać. Jest ranny, pomógł mi a teraz ja pomagam jemu.

Dalej na mnie patrzyła.

-Jak chcesz to dalej siebie okłamuj.

-Wcale się nie okłamuję!

Puściła moje ramię i usiadła na swoim łóżku.

Z westchnięciem położyłam się na pościeli.

Zamknęłam oczy i już bym zasnęła gdyby nie te dwa słowa, które wypłynęły z ust mojej siostry.

-Kochasz Go.

-To oszczerstwa. Zgłupiałaś.

-Nie to ty zgłupiałaś. Serr Cię kocha a ty wolisz jakiegoś obcego z innej watahy.

Wstałam z warknięciem.

-Nie kocham Serr'a zrozumiałaś?! Czy może mam Ci to przeliterować?! N-I-E~K-O-C-H-A-M~S-E-R-R-'A ?!

Spojrzała na mnie wściekle.

-Nie zasługujesz na niego.

Zaśmiałam się histerycznie.

-No i co z tego?! Nie chcę na niego zasługiwać, mam go gdzieś rozumiesz?!

Nagły ruch pod drzwiami przerwał naszą wymianę zdań.

Podbiegłam do okna i zobaczyłam blondyna idącego wściekle do lasu.

Murie stanęła obok mnie i wpatrzyła się w plecy chłopaka.

-Coś ty narobiła.- syknęła wychodząc z chatki

Stałam jak wryta, ale po chwili wybiegłam z domku i pobiegłam za nimi.

-Serr zaczekaj!

Warknął cicho idąc dalej.

-Serr proszę!

Przystanął.

-Masz mi coś jeszcze do powiedzenia? Może że mnie nienawidzisz? A może to, że w ogóle się dla Ciebie nie liczę?

-Liczysz! Ale ty czujesz do mnie coś czego ja nigdy nie poczuję rozumiesz?!

-Nie. Ja już nic do Ciebie nie czuje. Chyba że obrzydzenie.

-Serr...

-Nie. Dość już mam tego jak mnie traktujesz. Nie jestem śmieciem.

-Ja to wiem...przepraszam to nie miało tak zabrzmieć...

Splunął w moją stronę, chwycił Murie za rękę i pociągnął ją za sobą.

Powstrzymywałam z trudem łzy i skierowałam się do granic naszego terenu, do bramy.

Kean

Zasypiałem w ciszy zachodzącej nocy kiedy usłyszałem przyśpieszony oddech.

Wyjrzałem ze swojej kryjówki i zobaczyłem ją.

Siedziała na trawię przy bramie i płakała.

-Rosa? -  zawołałem

Spojrzała na mnie czerwonymi od łez oczami.

-Daj mi spokój. - załkała

Podniosłem się z trudem i pokuśtykałem w jej stronę.

Oparłem się o bramę z drugiej strony.

-Co się stało?

Złapałem ją za dłoń pod bramą i ścisnąłem.

-Nienawidzą mnie.

-Kto?

-Moja siostra, ojciec, Serr, wszyscy.

Spojrzałem na nią.

-Nie jesteś sama.

-Jestem.

-A ja?

-Ty? My nie powinniśmy się spotykać. To wbrew...zasadom - przełknęła słone łzy

 -Zasady są po to by je łamać, wiesz?

-Nie.

Zaległa cisza.

Postanowiłem ją przerwać.

-Chodź do mnie. Na drugą stronę.

Zaskrzypiał metal, odsunąłem się od bramy a ona przeszła na mój teren.

Usiadła obok mnie w znacznym oddaleniu.

-Rosa..

Podniosła na mnie opuchnięte oczy.

-Jesteśmy w tym razem.

-Wcale nie.

-Tak. Mnie wataha nie chcę. Nawet mnie nie szukają. Założę się, że nawet nie zauważyli, że zniknąłem.

Otarła łzy.

-A mnie nienawidzą, prawie wszyscy.

Przytaknąłem.

-Lecz, nadal masz mnie, rozumiesz?

-Chyba tak.

Odszukałem jej dłoni na trawię.

Splotła nasze palce razem ale nadal siedziała daleko.

-Chodź tu..

Wtuliła się we mnie lekko ale jej serce biło taki sam rytm jak moje.

Połączyły się razem akompaniując sobie nawzajem.